การพัฒนาด้านการดูแลสุขภาพในแง่ของการเข้าถึงและระบบการดูแลสุขภาพยังคงเป็นความท้าทายที่สำคัญในหลายประเทศในเอเชีย ตามดัชนีการเข้าถึงการดูแลสุขภาพในเอเชียแปซิฟิกของ The Economist Intelligence Unit* รายงานระบุว่าเอเชียเป็น “การศึกษาในทางตรงกันข้าม”
และเป็นที่ตั้งของประเทศที่มีประสิทธิภาพดีที่สุดและบางประเทศที่มีประสิทธิภาพต่ำที่สุดตามเกณฑ์เหล่านี้ ประเทศต่างๆ เช่น ออสเตรเลีย (อันดับที่ 4) ญี่ปุ่น ไต้หวัน ไทย และเกาหลีใต้ ต่างก็ติดอันดับ 20 อันดับแรกของโลก ในขณะที่ประเทศต่างๆ เช่น อัฟกานิสถาน และกัมพูชา พบว่าตัวเองอยู่ใกล้ด้านล่างสุดของดัชนี
ด้านการเข้าถึงของ Global Access to Healthcare Index จะตรวจสอบว่าการเข้าถึงบริการป้องกันและรักษาในกลุ่มโรคต่างๆ ได้อย่างมีประสิทธิภาพเพียงใด (เช่น บริการด้านสุขภาพเด็กและมารดา โรคติดเชื้อ เช่น มาลาเรีย เอชไอวี/เอดส์ วัณโรค และไวรัสตับอักเสบ และ โรคไม่ติดต่อ เช่น โรคหลอดเลือดหัวใจ มะเร็ง และสุขภาพจิต)
ในทางกลับกัน แง่มุมของระบบการดูแลสุขภาพจะวัดเงื่อนไขที่ช่วยให้สามารถเข้าถึงบริการด้านสุขภาพที่มีประสิทธิผลและเกี่ยวข้อง (เช่น นโยบาย สถาบัน และโครงสร้างพื้นฐาน)
การเข้าถึงและความสามารถในการจ่ายได้
แม้จะอยู่ที่ปลายด้านหนึ่ง เอเชียก็เป็นที่ตั้งของระบบการดูแลสุขภาพที่ก้าวหน้าที่สุดแห่งหนึ่งทั่วโลกซึ่งอยู่ในอันดับสูงในดัชนี แต่ก็ยังรวมถึงกลุ่มที่เข้าถึงการดูแลสุขภาพได้อย่างจำกัด การเข้าถึงการดูแลสุขภาพในหลายประเทศในเอเชียนั้นน่ายกย่อง (และปรับปรุง) แต่ความสามารถในการจ่ายส่วนใหญ่ยังคงเป็นสิทธิพิเศษของผู้ร่ำรวยทางเศรษฐกิจ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเอเชียใต้ ดร. Asher Hasan ผู้ประกอบการเพื่อสังคมชื่อดังในสหรัฐฯ กล่าวในรายงานว่า “ความสามารถในการเข้าถึงไม่เหมือนกับความสามารถในการจ่ายได้ ระบบสุขภาพที่เกิดขึ้นใหม่จำนวนหนึ่งสามารถให้ ‘การเข้าถึง’ ในระดับที่เพิ่มขึ้น แต่ความสามารถในการจ่ายไม่ได้นั้นจำกัดการใช้ระบบการส่งมอบการดูแลเหล่านี้”
นอกจากนี้ ยังมีความแตกต่างอย่างมากในแง่ของการเข้าถึงและความสามารถในการจ่ายในแต่ละประเทศ โดยเฉพาะระหว่างพื้นที่เมืองและชนบท ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ การให้บริการด้านการดูแลสุขภาพแก่ผู้คนที่กระจัดกระจายไปตามเกาะหลายร้อยเกาะหรือไปยังพื้นที่ห่างไกลถือเป็นเรื่องท้าทายมาก
การปรับโครงสร้างระบบการดูแลสุขภาพ ผู้เข้าร่วมการประชุมเชิงปฏิบัติการในการประชุมระดับภูมิภาคเอเชียใต้ขององค์การแพทย์ครอบครัวโลก (WONCA) ในปี 2559 สรุปว่าการดูแลสุขภาพเบื้องต้นควรเป็นส่วนสำคัญของการปรับโครงสร้างระบบสุขภาพในภูมิภาค นอกจากนี้ ยังตั้งข้อสังเกตอีกว่าการฝึกอบรมในชุมชนและความร่วมมือระดับภูมิภาคเป็นองค์ประกอบสำคัญต่อความสำเร็จ
ในเรื่องนี้อินโดนีเซียมีความโดดเด่นเป็นพิเศษ รัฐบาลได้จัดตั้ง Jaminan Kesehatan Nasional (JKN) ในปี 2014
ซึ่งเป็นระบบประกันแห่งชาติภาคบังคับ โดยมีเป้าหมายเพื่อให้ความคุ้มครองด้านสุขภาพขั้นพื้นฐานแก่ประชาชน 250 ล้านคนภายในปี 2019 อย่างไรก็ตาม รายงานชี้ให้เห็นว่าการให้ความคุ้มครองขั้นพื้นฐานที่เป็นสากลอาจเป็นเรื่องยากมากในประเทศที่มีรายได้ต่ำและปานกลางในเอเชีย เนื่องจากมีสัดส่วนแรงงานในภาคนอกระบบสูง “สำหรับผู้ที่ยากจนที่สุดในบรรดาผู้ที่ไม่ได้รับเงินเดือน การเข้าถึงประกันสุขภาพมักเกิดขึ้นเพียงชั่วคราว ส่งผลให้หลายคนต้องพึ่งพาการจ่ายเงินสด” รายงานระบุ
สนับสนุนเนื้อหาโดย เครื่องช่วยฟังราคาถูก
